Die fietsavontuurtjes Ik reed al een paar jaar zonder licht rond, en zonder ongeval, maar ik heb het dan toch over mijn hart gekregen om lichten te plaatsen op mijn fiets. Het zijn lichten waarvan de elektriciteit opgewekt wordt door magnetisme. Normaal gezien zou je twee magneten moeten bevestigen aan je spaken maar ik heb er een. Dit geeft in een overdekte ruimte een politie flikkerlicht uitstraling. Er zijn al een paar mensen die verschrikt achter zich keken. Wie had ooit gedacht dat er 's morgens louche mensen rond lopen.

Ik moet wel even terug komen op een ongeval, dit gebeurde in klaarlichte dag. Je neemt een anderhalve meter breed voetpad zo een 30 centimeter boven de baan zonder schuine boord. Aan mijn linkerkant is een muur. Het voetpad maakt een hoek van 90 graden. Vanachter de hoek komt een vrouw aanrijden. We zien elkaar. Ik ben niet zo gek om uit te wijken naar de muur. Zij is niet zo gek om van het voetpad te rijden. Mijn voorwiel botst tegen haar fiets waardoor ze naar voor gekatapulteerd word en haar oogkast tegen mijn jukbeen gestopt wordt. Het enige wat ze kan zeggen is we zouden hier niet mogen rijden. Het enige wat ik kan zeggen ben je in orde. Als we uit elkaar gaan zeg ik het was geen aangename ontmoeting maar misschien volgende keer wel. Ze lacht groen naar me met een opblazende rechterkant van haar gezicht en ze gaat verder haar stuur vast houdend als een niet meer zo vast ter bene dame met een looprekje. Ik heb pijn in mijn rechterlies en mijn jukbeen gloeit alsof er een zon in zit. Een paar dagen later begin ik pijn te krijgen aan mijn linker onderbuik en rechter bovenarm of hoe de gevolgen van een ongeval niet altijd direct merkbaar zijn.

Zeg ik nu altijd de verkeerde dingen op verkeerde tijden of was dat de shock van het ongeval?  ¶ donderdag, oktober 05, 2006