zaterdag, juli 21, 2007
Poda of hoe ik niet meer aan bloggen toe kom
Een konijn of een kat verandert nauwelijks iets aan je leefpatroon dat weet je pas als je een puppy in huis haalt.
Haar officiële naam is Dodge maar omdat ik die klank en het idee dat ik heb van de naam lelijk vind heb ik ze Poda gedoopt. Het is een samentrekking van POkemon en panDA. Ze ziet eruit als een pluchen beestje en haar tekening samen met haar snoet trekt vaag op die van een panda. Maar pokemon heb ik nog gekozen om andere redenen. Pokemons veranderen van gedaante als ze meer krachten krijgen en zij gaat van een klein teddybeertje uitgroeien naar een liefaardige tijger (hondenformaat gerelativeerd).
Ook heeft ze aan haar achterpoten twee extra tenen, dit is waarschijnlijk niet zo speciaal, maar het maakt haar uniek voor mij. Als je ze ziet weg lopen dan heeft ze impressionante klompen van poten. Het lijkt als mocht je daar een trap van krijgen alles vermozeld zal worden wat het oppervlak van de poot mee kan krijgen.
Haar dikke vacht maakt haar zacht wat haar speelgoed status bevorderd maar het is een beestje met karakter. Een andere puppy die hier rondloopt, dubbel zo groot en oud, moet het dikwijls bekopen in dominantie gevechten. Ze kan grommen als een doorrookte oude hond en bijten als een klein venijn maar ze likt en sabbelt liever.
Ik ga niet met de kippen op stok, ik wordt wakker met de hond. Het lijkt alsof ze voelt dat ik wakker wordt en dan springt ze naar mijn kussen voor mijn ochtendgymnastiek, strelen en als bijtring fungeren. Ik ben niet echt de persoon die bij het wakker worden uit zijn bed springt en als een pas opgewonden speeltje door het huis raast dus dit is een hel voor mij maar hoe krijgt je het over je hart om een zachtharig speelgoedje uit je bed te stampen.
Ze is geboren met een raar karakter, de beste omschrijving is bang dapper. Als een hond in de verte blaft zoekt ze bescherming, als de andere puppy haar speeltje wil afpakken staat ze dat niet toe. Ze steelt zelfs de andere zijn speeltjes. Haar bangheid zorgt nog meer voor haar speelgoed status. Waarschijnlijk is het door bang te zijn dat ze leert wat gevaarlijk is en wat niet.
In ieder geval haar opvoeden is zwaar voor ons allebei maar haar zou ik nooit uit mijn bed gooien hoe oud ze ook is, menselijke teefjes daar en tegen ...
¶ zaterdag, juli 21, 2007 
Haar officiële naam is Dodge maar omdat ik die klank en het idee dat ik heb van de naam lelijk vind heb ik ze Poda gedoopt. Het is een samentrekking van POkemon en panDA. Ze ziet eruit als een pluchen beestje en haar tekening samen met haar snoet trekt vaag op die van een panda. Maar pokemon heb ik nog gekozen om andere redenen. Pokemons veranderen van gedaante als ze meer krachten krijgen en zij gaat van een klein teddybeertje uitgroeien naar een liefaardige tijger (hondenformaat gerelativeerd).
Ook heeft ze aan haar achterpoten twee extra tenen, dit is waarschijnlijk niet zo speciaal, maar het maakt haar uniek voor mij. Als je ze ziet weg lopen dan heeft ze impressionante klompen van poten. Het lijkt als mocht je daar een trap van krijgen alles vermozeld zal worden wat het oppervlak van de poot mee kan krijgen.
Haar dikke vacht maakt haar zacht wat haar speelgoed status bevorderd maar het is een beestje met karakter. Een andere puppy die hier rondloopt, dubbel zo groot en oud, moet het dikwijls bekopen in dominantie gevechten. Ze kan grommen als een doorrookte oude hond en bijten als een klein venijn maar ze likt en sabbelt liever.
Ik ga niet met de kippen op stok, ik wordt wakker met de hond. Het lijkt alsof ze voelt dat ik wakker wordt en dan springt ze naar mijn kussen voor mijn ochtendgymnastiek, strelen en als bijtring fungeren. Ik ben niet echt de persoon die bij het wakker worden uit zijn bed springt en als een pas opgewonden speeltje door het huis raast dus dit is een hel voor mij maar hoe krijgt je het over je hart om een zachtharig speelgoedje uit je bed te stampen.
Ze is geboren met een raar karakter, de beste omschrijving is bang dapper. Als een hond in de verte blaft zoekt ze bescherming, als de andere puppy haar speeltje wil afpakken staat ze dat niet toe. Ze steelt zelfs de andere zijn speeltjes. Haar bangheid zorgt nog meer voor haar speelgoed status. Waarschijnlijk is het door bang te zijn dat ze leert wat gevaarlijk is en wat niet.
In ieder geval haar opvoeden is zwaar voor ons allebei maar haar zou ik nooit uit mijn bed gooien hoe oud ze ook is, menselijke teefjes daar en tegen ...
¶ zaterdag, juli 21, 2007