zaterdag, februari 19, 2011
Bernard, me and my girl
Ik weet niet wat het is om een baby te hebben maar ik voel me wel als een vader waarvan het kindje de eerste nacht thuis is. Gisterenmiddag lijkt een eeuwigheid geleden.
Iets na drie uur kwam Bernard aan. Mijn zus haar honden, een kruising en een chihuahua, waren er ook omdat de laatste anderhalf jaar bij me heeft gewoond. De chihuahua zetten zijn muil open vanaf de deur open ging maar Bernard stond er nog een halve meter af omdat de kruising en meis hem aan het besnuffelen waren.
De kruising ging nog even de honden van de buur een deur verder verlekkeren door er wat dom naar te staren. Alsof hij wou zeggen, ik weet waarom jullie aan het blaffen zijn achter je omheining kijk naar mij ik ben vrij.
Vanaf de leiband werd verwijderd liep Bernard naar de keuken en liet hij zijn geurspoor na op een rieten stoel. We hebben hem dan maar snel buiten gelaten voor hij het hele huis begeurde.
Hij heeft later nog de zetel willen markeren maar daar waren we snel goenoeg bij of er zat niet meer genoeg in om zichtbaar te zijn.
In de tuin viel het op hoe hyperactief hij was. Het laatste platform van mijn terras is ongeveer een meter hoog maar in plaats van de trappen te nemen sprong hij er ineens op.
Aangezien het een jonge reu probeerde hij ook keer na keer meis te bestijgen, maar zij was daar niet van gediend dus blafte ze hem van haar af.
Nadat de vorige baasjes weg waren besliste ik om het energie niveau wat te verlagen door een wandeling te doen.
Wat een opluchting toen ik voorbij de blaffende honden van de buren ging en hij niet aan het hek begon te protesteren. De chihuahua heeft het gedrag van meis zo veranderd dat zij wel aanviel, dit ga ik haar moeten afleren want twee berners die gaan sleuren zouden me omver kunnen trekken.
Ik hield hem strak aan de lijn om hem naast me te laten lopen, ik was nog niet het nieuwe baasje. Toen we aan het deel van de wandeling kwamen waar ik de honden loslaat liet ik meis los en koppelde ik de uitrolbare leiband aan Bernard aangezien ik hem niet te ver wilde laten lopen en er toch nog wat controle over had.
Natuurlijk begon Bernard weer meis te bestijgen en je kon merken dat ze er niet graag bij was als hij in de buurt kwam. Zijn drang was zelfs zo groot dat hij zich uit zijn halsband wurmde. Berners hebben veel los vel tussen de onderkant van de muil en borst waardoor het lijkt alsof de halsband goed vast zit maar dat is niet het geval.
Toen hij dit wist is hij nog een tweede keer uit de halsband geraakt. Omdat ik zijn halsband op dat moment niet kon kleinder maken heb ik hem meis haar halsband aan gedaan.
Het laatste stuk van de wandeling ging al beter. We kwamen aan de hond in het begin van de straat en ze snuffelden allemaal door het hek. De chihuahua was eens onder het hek geraakt en toen wist hij even niet wat te doen. Maar voor hij weer kon beginnen blaffen heb ik hem er terug onder getrokken.
Eens thuis ging het spelletje van bestijgen en duracell konijn gewijs het huis verkennen verder. Eerst probeerde ik zelf nog het bestijgen te stoppen maar toen kreeg ik het idee meis op de zetel te laten liggen en haar van dat hoogte voordeel te laten profiteren om Bernard te tonen dat je geen huisgenote bestijgd.
Na een paar uur begon ik er zelf ongemakkelijk van te worden dus zette ik de bench op en stak hem erin. Hij werd gek en begon zich als een langdurig gekooid dier te gedragen. Ik haalde hem eruit en stak hem in de berging van de keuken. Daar was hij stil.
Aangezien ik geen eten meer in huis had ging ik naar de frituur. Ik haal meestal een curryworst voor de hondjes, zeg nu maar honden, doe hem in stukjes en geef het hen als ze koud zijn. Vanaf het eerste stukje dat Bernard kreeg had hij geen aandacht meer voor meis. De mens met het eten is altijd baas.
Na nog een paar uur van afbijten ging ik slapen en stak Bernard weer in de berging. Daar stonden nu ook zijn mand, zijn eten en een bak met water.
Om twee uur werd ik wakker en Bernard was aan het zeuren en af en toe aan het blaffen.
Ik liet hem uit de berging en nu begon hij door te krijgen dat hij het bestijgen maar beter laat. De foto is getrokken bij een van de laatste pogingen. Tot dan was het onmogelijk hem te fotograferen met een gsmcamera.
Rond een uur of vier ben ik dan terug gaan slapen en toen ik wakker werd zonder gegrom of gezeur te horen wist ik dat Bernard een nieuwe thuis had. ¶ zaterdag, februari 19, 2011
Ik weet niet wat het is om een baby te hebben maar ik voel me wel als een vader waarvan het kindje de eerste nacht thuis is. Gisterenmiddag lijkt een eeuwigheid geleden.
Iets na drie uur kwam Bernard aan. Mijn zus haar honden, een kruising en een chihuahua, waren er ook omdat de laatste anderhalf jaar bij me heeft gewoond. De chihuahua zetten zijn muil open vanaf de deur open ging maar Bernard stond er nog een halve meter af omdat de kruising en meis hem aan het besnuffelen waren.
De kruising ging nog even de honden van de buur een deur verder verlekkeren door er wat dom naar te staren. Alsof hij wou zeggen, ik weet waarom jullie aan het blaffen zijn achter je omheining kijk naar mij ik ben vrij.
Vanaf de leiband werd verwijderd liep Bernard naar de keuken en liet hij zijn geurspoor na op een rieten stoel. We hebben hem dan maar snel buiten gelaten voor hij het hele huis begeurde.
Hij heeft later nog de zetel willen markeren maar daar waren we snel goenoeg bij of er zat niet meer genoeg in om zichtbaar te zijn.
In de tuin viel het op hoe hyperactief hij was. Het laatste platform van mijn terras is ongeveer een meter hoog maar in plaats van de trappen te nemen sprong hij er ineens op.
Aangezien het een jonge reu probeerde hij ook keer na keer meis te bestijgen, maar zij was daar niet van gediend dus blafte ze hem van haar af.
Nadat de vorige baasjes weg waren besliste ik om het energie niveau wat te verlagen door een wandeling te doen.
Wat een opluchting toen ik voorbij de blaffende honden van de buren ging en hij niet aan het hek begon te protesteren. De chihuahua heeft het gedrag van meis zo veranderd dat zij wel aanviel, dit ga ik haar moeten afleren want twee berners die gaan sleuren zouden me omver kunnen trekken.
Ik hield hem strak aan de lijn om hem naast me te laten lopen, ik was nog niet het nieuwe baasje. Toen we aan het deel van de wandeling kwamen waar ik de honden loslaat liet ik meis los en koppelde ik de uitrolbare leiband aan Bernard aangezien ik hem niet te ver wilde laten lopen en er toch nog wat controle over had.
Natuurlijk begon Bernard weer meis te bestijgen en je kon merken dat ze er niet graag bij was als hij in de buurt kwam. Zijn drang was zelfs zo groot dat hij zich uit zijn halsband wurmde. Berners hebben veel los vel tussen de onderkant van de muil en borst waardoor het lijkt alsof de halsband goed vast zit maar dat is niet het geval.
Toen hij dit wist is hij nog een tweede keer uit de halsband geraakt. Omdat ik zijn halsband op dat moment niet kon kleinder maken heb ik hem meis haar halsband aan gedaan.
Het laatste stuk van de wandeling ging al beter. We kwamen aan de hond in het begin van de straat en ze snuffelden allemaal door het hek. De chihuahua was eens onder het hek geraakt en toen wist hij even niet wat te doen. Maar voor hij weer kon beginnen blaffen heb ik hem er terug onder getrokken.
Eens thuis ging het spelletje van bestijgen en duracell konijn gewijs het huis verkennen verder. Eerst probeerde ik zelf nog het bestijgen te stoppen maar toen kreeg ik het idee meis op de zetel te laten liggen en haar van dat hoogte voordeel te laten profiteren om Bernard te tonen dat je geen huisgenote bestijgd.
Na een paar uur begon ik er zelf ongemakkelijk van te worden dus zette ik de bench op en stak hem erin. Hij werd gek en begon zich als een langdurig gekooid dier te gedragen. Ik haalde hem eruit en stak hem in de berging van de keuken. Daar was hij stil.
Aangezien ik geen eten meer in huis had ging ik naar de frituur. Ik haal meestal een curryworst voor de hondjes, zeg nu maar honden, doe hem in stukjes en geef het hen als ze koud zijn. Vanaf het eerste stukje dat Bernard kreeg had hij geen aandacht meer voor meis. De mens met het eten is altijd baas.
Na nog een paar uur van afbijten ging ik slapen en stak Bernard weer in de berging. Daar stonden nu ook zijn mand, zijn eten en een bak met water.
Om twee uur werd ik wakker en Bernard was aan het zeuren en af en toe aan het blaffen.
Ik liet hem uit de berging en nu begon hij door te krijgen dat hij het bestijgen maar beter laat. De foto is getrokken bij een van de laatste pogingen. Tot dan was het onmogelijk hem te fotograferen met een gsmcamera.
Rond een uur of vier ben ik dan terug gaan slapen en toen ik wakker werd zonder gegrom of gezeur te horen wist ik dat Bernard een nieuwe thuis had. ¶ zaterdag, februari 19, 2011