De verslaving van gewoontes Vorige week moest ik op medische controle naar een deel van de stad waar ik nog niet geweest was. ik ging met de trein naar een station waar ik nog nooit was afgestapt. Het station is verhoogd maar toen in van de trap ging zag ik dat het geen massieve berm was maar een viaduct stijl verhoging. Het heeft wel meer zin omdat de huizen errond meer licht krijgen daardoor.

Ik liep naar de kliniek waar ik me moest aanmelden en op een hoek valt me ineens op dat ik hier wel al was geweest maar toen was ik van een andere kant gekomen. Er woonde zelfs iemand die ik kende. Na mijn onderzoek, net niet afgekeurd om te werken, besloot ik de tram te nemen die zo een 200 meter verder een halte had.

De tramhalte ligt onder een grote viaduct van een autostrade. Ik heb heel de tijd aan het staren geweest naar de pijler die het gewicht moet torsen. Beangstigend hoe de pijler versmald naar beneden. Vanop de afstand waar ik stond leek het alsof je het met een zware bijl kon omhakken.

Maar de vreemdste ervaring van die dag had ik toen ik mijn gewone weg volgde van het station naar werk aan de andere kant van de straat. Het leek alsof ik buiten mijn eigen lichaam was getreden en alles zag alsof ik in een drugroes zat van het type Easy rider. Alles was verkeerd tot ik weer op mijn bureau zat.

Toen begon ik te denken over hoe gewoontes mijn leven hebben overgenomen zoals op dezelfde plaats van het perron staan tot mijn slaapthee. Zijn het gewoontes of verslavingen? Is een gewoonte ontschuldig omdat anderen er geen last van hebben terwijl je zelf mentaal ontregeld wordt als de gewoonte wordt gebroken. Is een gewoonte een sociaal aanvaarde verslaving? Moet je doe eens gek en breek de sleur letterlijk nemen?

Wordt dan eens gek en breek de sleur.  ¶ woensdag, oktober 18, 2006